Patron

 

   Św. Jan Paweł II jako pierwszy w historii zrezygnował z ceremonii koronacji potrójną koroną. Przypomniał w ten sposób, jak ważną cnotą jest pokora. Był blisko chorych i cierpiących, przekonywał, że należy im się szczególna uwaga.

„Niech nikt nie czuje się spokojny, dopóki będzie bodaj jedno dziecko bez oświaty, jeden chory pozbawiony opieki, jeden robotnik bez pracy”.

Mówiono o nim „Taki święty, taki zwyczajny”. Zrezygnował z korony i papieskiej lektyki.

            „Nasz papież” pogrążony w modlitwie, pochylony nad cierpieniem, dla każdego miał słowa miłości i pocieszenia. Sam schorowany, potrafił natchnąć nas siłą.

Podczas niekończących się spotkań Ojciec Święty nauczał, żartował, wspominał młodzieńcze lata – wszyscy znają papieskie kremówki, spływy kajakowe, samotne wędrówki po górach.

„O, ziemio polska! Ziemio trudna i doświadczona! Ziemio moja! Bądź pozdrowiona!”

Tymi słowami Papież rozpoczął swoją pierwszą wizytę w Polsce. Trudno o piękniejszy wyraz miłości do Ojczyzny.

            Uchodził za ojca wszystkich dzieci. Bo one garnęły się do niego, ale i on nigdy o nich nie zapominał.

Św. Jan Paweł II powtarzał, że to właśnie dzieci są najbliżej Boga. Pokładał w nich wielkie nadzieje. Ufał, że w przyszłości uda im się odmienić oblicze świata, przywrócić utraconą niewinność. Apelował do rodziców:

„Jeśli chcecie obronić Wasze dzieci przed demoralizacją i duchową pustką, które proponuje świat, otoczcie je ciepłem Waszej rodzicielskiej i dajcie im przykład chrześcijańskiego życia”.

            Św. Jan Paweł II był wielką osobowością. Kto wie, czy nie jedną z największych w historii. Kształtował nasze charaktery, wpływał na losy świata, a jednocześnie wydawał się taki bliski i przyjacielski … Tak bezpośredni. Żartował z nami i płakał. Nie wstydził się swojej ludzkiej słabości. Na tym polegała Jego siła.

            Święty Jan Paweł II – nasz Patron.